Bazı kitaplar hayatınızı o kadar derinden etkiler ki o eserle ilgili yorumda bulunup, bir şeyler yazdığınızda sanki değerini düşürecekmiş gibi hisseder ve kurduğunuz bağlantıyı gözünüzden bile sakınmak istersiniz. İşte Karamazov Kardeşler de benim için öyle bir kitap. Hayatın anlamını kaybettiğimi düşündüğümde ya da dünyadaki acıların altında ezildiğimi her duyumsadığımda Karamazov Kardeşler yardımıma koşar. İç bunalımlarımın düşünsel olarak aşılamayacağını; ancak başkalarını oldukları gibi sevmeyi öğrendiğimde güneşin doğabileceğini hatırlarım. Kitaptaki “Büyük Engizisyoncu” adlı bölümün maiyetiyse benim için apayrıdır. Hislerin, düşüncelerin bir parçası olduğunu bu bölümü okuduktan sonra -uzay- zamanın sanki dışına çıkarak- farkına etmiştim. Evin içinde yerimde duramadığımı anımsıyorum. Öyle tuhaf bir mutluluktu ki bu benim için yüreğimle beraber bütün vücudum sanki gökyüzüne yükseliyordu.